Wielerexpress 2005 - Fietsen op Mallorca en in de Ardennen
Wielerexpress
Wielerexpress 2005 - Fietsen op Mallorca en in de Ardennen

Fietsen is heerlijk, waar ook ter wereld. Nu al weer voor de vierde keer smaakte ik het voorrecht en genoegen om deel uit te maken van het Tacxteam, dat jaarlijks eind mei naar Mallorca gaat om daar acht dagen te genieten van de (fiets)geneugten des levens’. Daarnaast maakte ik, op invitatie van Jo de Roo, het afgelopen seizoen tweemaal deel uit van een ploeg Zeeuwen die al jarenlang in voor- en najaar naar de Ardennen trekt om daar een weekend door de heuvels te ploeteren.
Misschien niet direct een reden om daarover te verhalen in Wielerexpress, maar toch wil ik de lezer deelgenoot maken van de belevenissen die ‘simpele fietstochten en een verblijf elders’ toch altijd weer interessant maken.

Kopstoot

Niet een keer in de afgelopen jaren kan ik me herinneren dat er iets mis is gegaan tijdens het fietsen wat betreft agressie met andere weggebruikers. Daar zou aan het eind van een van de ritten verandering in komen. We komen rustig keuvelend terug van een tocht en rijden niet als ploeg maar meer als een uitgerekt gezelschap El Arenal binnen. Ongeveer honderd meter voor ons rijden onder andere Karel Hamelink, Jaap Oudkerk en Arie van Houwelingen. Er ontstaat een misverstand met een auto die uit een steegje komt. Er gebeurt in feite niets storends en de renners rijden rustig door. Op dat moment springen er een paar jonge wild gebarende en scheldende Spanjaarden uit de auto. Maar de renners horen dat al niet meer. Totdat de Spanjolen ons aan zien komen en hun woede op ons – in feite Jo de Roo en mijn persoon – willen koelen. Eén van hen gaat midden op de weg staan en wil me van de fiets trekken. Ik ontwijk hem en rijd door. Jo stopt en probeert met sussende gebaren de jongeren tot bedaren te brengen. Dat werkt blijkbaar averechts, want ze beginnen tegen zijn fiets te schoppen. Er dreigt een handgemeen te ontstaan, dus ik fiets terug want ik kan natuurlijk niet vanaf een veilige afstand lijdzaam blijven toekijken hoe een paar gifkikkers Jo te grazen nemen. Ik blokker de doorgang van een agressief ogende Spanjaard, ga pal voor hem staan en murmel iets over Franco en Bandito. Hij is niet groter dan ik en oogt met zijn strakke T-shirt en enkele tatoes als een kickboksertje. Ik ben totaal geen vechter, integendeel zelfs, maar ben niet van plan om me door hem te laten intimideren. Dan ineens lees ik in de ogen van mijn tegenstander iets kwaadaardigs en zie dat hij het hoofd iets naar achteren buigt.In een reflex wend ik mijn hoofd af. De voor mij bedoelde kopstoot schampt mijn jukbeen en even duizelt het voor mijn ogen. Mensen die iemand een kopstoot durven geven, zijn in mijn eigen pure killers, dus dat is een signaal om de aftocht te blazen. Als op commando springen Jo en ik op de fiets en gaan ervandoor. Het oploopje dat inmiddels is ontstaan voorbij rijdend.

DE ARDENNEN

Het is begin mei 2004 als Jo de Roo mij belt met de vraag of ik ‘zin heb om met een ploeg Zeeuwen twee dagen in de Ardennen te gaan fietsen’. Deze uitnodiging wordt in september herhaalt en Fietsen in de Ardennen is een bijzondere ervaring, die ik een ieder kan aanbevelen. De ploeg Zeeuwen – in wisselende samenstelling aanwezig bij de twee meetings – doet dit al een jaar of twaalf en het is als Hollander natuurlijk een voorrecht om van dit illustere gezelschap deel uit te maken. Om die reden een korte beschouwing.

Verblijf in een Jeugdherberg

Ik heb in mijn wielerleven op talrijke en verschillende locaties de nacht doorgebracht, maar nog nooit heb ik in een Jeugdherberg geslapen. Het voegt weer een nieuwe positieve ervaring toe aan mijn belevingswereld als pedaleur. Je eet en slaapt in klein groepsverband onder voortreffelijke omstandigheden. Het eten is goed en er ligt schoon beddengoed klaar. Wat wil een mens nog meer? Wij overnachten de eerste keer in Malmedy en de tweede keer in Luik. Voor ongeveer twintig euro (inclusief een goed ontbijt en avondeten) kun je één overnachting boeken. Er zijn talloze jeugdherbergen in België en vooral voor wielerteams en verenigingen of gewoon een ‘ploeg fietsliefhebbers’ is dit een uitstekende manier om een fantastisch weekend te beleven. Via de website www.laj.be is alle informatie te verkrijgen.

De lijkwade van Luik

Mooi intermezzo is natuurlijk het collectief de stad ingaan op de avond van de eerste dag, waarbij door vrijwel iedereen een lekkere pint wordt gedronken. Bij sommigen zijn dat uiteraard meerdere trappisten en dat ritueel speelde zich ook in Luik af. We zitten in een gezellig kroegje in het centrum – de jeugdherberg is eveneens in het centrum gelegen – en het wordt heel gezellig. Toch gaan we op een gegeven moment naar l’ Auberge de Jeunesse, maar Johan gaat niet mee, want zijn dorst is blijkbaar nog niet gelest. Ik slaap met nog enkele anderen op een vertrek met stapelbedden. Er is een ‘grondbed’ en dat bestaat uit een soort lade die onder mijn het stapelbed – ik slaap onderaan - is geschoven. In de bak ligt een matras, dekens en lakens. We zetten de lade – die precies tussen twee stapelbedden in staat – klaar voor Johan. Het is een beetje behelpen, maar dat heeft juist zijn charme. Iedereen valt in een diepe slaap en na enige tijd – zonder dat iemand het overigens merkt – komt Johan binnen en gaat onder het laken liggen zonder de dekens uit te vouwen. Johan heeft een scherp en mager gelaatsprofiel. Als ik ’s nachts wakker word, besef ik blijkbaar niet meer hoe de ‘situatie ter plekke is’ en neemt schrik bezit van mij als ik naast mijn bed kijk. Daar ligt Johan met alle kenmerken van een dode zoals: een lijkbleek en getekend gelaat onder een laken dat is opgetrokken tot aan de kin. Hij geeft de indruk onder de lijkwade te zijn opgebaard. Enkele uren later als we de heuvels intrekken, blijkt het tegendeel.

Wielerexpress 2005 - Fietsen op Mallorca en in de Ardennen

Lees verder van blz. 70 tot en met blz. 77 in Wielerexpress 2005.