Wielerexpress 2007 - Het goede doel of eigen doel?
Wielerexpress
Wielerexpress 2007 - Het goede doel of eigen doel?

De kop ‘Goede Doel of Eigen Doel ?’ boven deze beschouwing zal sommigen de wenkbrauwen doen fronsen, maar de nadere uitleg daarvan volgt. Op zaterdag 7 oktober 2006 had ik het voorrecht om als genodigde van het Tacxteam deel te kunnen nemen aan de ‘Toertocht Hospice Francinus de Wind’. In een wereld waarin acties voor Goede Doelen net zo talrijk zijn als vallende herfstbladeren in een najaarsstorm, wil ik in ieder geval deze tocht tot voorbeeld laten dienen voor andere Goede Doelers.
Integer en zonder geforceerd eigenbelang heeft een aantal mensen zich ingezet om jaarlijks een geldbedrag bijeen te krijgen voor het Waalwijkse Hospice Francinus de Wind. Een nadere toelichting is op zijn plaats.

Piet Libregts als aanleiding van de Toertocht

In de editie 2006 is al uitvoerig gememoreerd hoe Piet Libregts onder begeleiding van een aantal fietsende wielermensen in januari 2004 het Hospice Francinus de Wind in wordt ‘gefietst’ om daar zijn laatste levensdagen te slijten. Door een wonderbaarlijk herstel wordt hij daaruit als een ‘levend wonder’ in oktober 2005 ontslagen, om daarna zijn intrek te nemen in Zorgcentrum Maasland te Herpen. Het Hospice FdW is een particuliere instelling en het bestaansrecht is afhankelijk van giften. In zowel 2004 als 2005 werd reeds spontaan een bedrag daartoe bijeen gefietst door de wielerwereld. In 2006 kreeg de organisatie een meer professionele structuur door de oprichting van de Stichting Sport & Cultuur Evenementen.
De eerste stap hiertoe was uitgegaan vanHenny Libregts, Albert van de Donk en Peter Post. Kortom, een lovenswaardig initiatief dat nooit zou hebben plaats gevonden als Piet Libregts in 2004 niet was opgenomen in dat Hospice.

Perfecte organisatie

De organisatie van deze toertocht benaderde de absolute perfectie, want er was voor alle sponsorteams – in totaal waren er ruim honderd deelnemers – gelegenheid om zich in het Hotel Queen (Waalwijk – Sprang Capelle) op gereserveerde kamers om te kleden. Na een presentatie van de teams werd er een tocht gereden van ongeveer tachtig kilometer door de mooie landelijke omgeving. De tussentijdse welkomstceremonie – met de plaatselijke fanfare voorop – bij het gemeentehuis in Waalwijk was indrukwekkend en de begeleiding door motards professioneel. Marianne Vos fungeerde op deze dag als het boegbeeld van het deelnemersveld en zij presenteerde zich op een bijzonder spontane en ongekunstelde wijze. Ontroerend om tijdens de rit diverse malen Piet Libregts als toeschouwer te signaleren. Omdat het tempo was ‘aangepast’, bestond er genoeg gelegenheid om onderweg met deze of gene een praatje te maken. Zelf reed ik kilometerslang naast Jaap Kersten en leerde hem nader kennen als een zeer aimabele renner van weleer. De regelmatig te horen schaterlach van zijn generatiegenoot Lambert van der Ven (voorzitter en ‘motor’ van de wielervereniging ‘Team Brabant’) vormde daarbij het ‘sausje op de pap’. Topamateurs, zoals onder andere Jeroen Boele en Lars Boom gaven deze rit een extra dimensie. Kortom, een ieder ervoer deze tocht op zijn eigen manier en bewaart daar ook zijn eigen herinneringen aan. Halverwege werd er geluncht in Partycentrum Duinoord te Helvoirt. Toen de karavaan het Hospice Francinus de Wind passeerde, stonden bewoners en personeel juichend langs de kant en zij zwaaiden ons toe als gold het een ‘tot ziens in 2007’.
Op dat moment ging er op deze mooie najaarsdag een huivering door mij heen, want ik realiseerde me dat er voor die bewoners geen toekomst meer was. Een weerzien was, normaal gesproken, slechts een ijdele hoop.

Ook na afloop was er weer gelegenheid om zich te wassen en te verkleden in hotel Queen en dat gaf een soort koersgevoel, alleen ontbraken de rugnummers. Daarna was er een uitvoerige broodmaaltijd en richtten diverse sprekers zich tot de aanwezigen. Ik zat aan een tafel met onder andere de gemeenteraadsleden van Waalwijk en met naast mij Peter Winnen. Mijn conversatie met zowel Peter als de gemeenteraadsleden was geanimeerd, mede omdat zich onder de laatstgenoemden diverse lezers van Wielerexpress bleken te bevinden.

Een rechtstreekse cheque van 12.000 euro

Peter Post – zonder daarbij Henny Libregts en Albert van de Donk tekort te willen doen – manifesteerde zich tijdens deze dag als een waardig ambassadeur van deze actie en hij overhandigde aan de directeur van het Hospice een cheque ter waarde van 12.000 euro. Een deelnemende regionale Toerclub deed daar nog eens 500 euro bij. Opvallend tijdens de speech van Peter Post was de zinsnede: ‘Het opgehaalde bedrag wordt rechtstreeks overgemaakt aan het Hospice Francinus de Wind’. Transparanter kan een actie voor het Goede Doel niet zijn, want de welbekende strijkstok werd door de structuur van de organisatie buiten de deur gehouden. Dit alleen al is een reden om de reeds genoemde Stichting, evenals bijvoorbeeld  de organisatie van The Ride of de Roses, tenvoorbeeld te stellen aan andere Goede Doelers.

Veel Goede Doelers maar weinig vrijwilligers

De aandachtige lezer zal in bovenstaande uitleg een ietwat cynische ondertoon hebben bespeurd, als ik het begrip Goede Doelen noem. Dat is een juiste constatering en daarom de volgende uitleg.
Toen ik zo’n zes jaar geleden na veertig arbeidzame jaren de Vut in mocht, dacht ik dat tijdsinvulling een probleem zou kunnen worden ( Het tegendeel blijkt overigens waar, maar dat terzijde). Hoewel je met een zeventigprocents Vutuitkering over een normaal salaris je financiële beperkingen hebt, nam ik mij voor om nooit meer iets voor geld te doen, want dat is toch vrijwel altijd gebaseerd op een bepaalde gezagsverhouding. Lichtelijk anarchistisch van aard zijnde had ik dat na veertig (overigens heel prettige) jaren wel gehad. Wat dan rest is vrijwilligerswerk en om die reden werd ik drie jaar geleden secretaris van de Haarlemse wielervereniging HSV de Kampioen. Anoniem clubwerk in de marge, waarbij wel het eigen plezier een belangrijke rol moet spelen, want zeurderige (‘ik doe het voor de club, maar voor mij hoeft het niet’) clubbestuurders heb ik al genoeg meegemaakt in mijn wielerleven. Eén van mijn eerste acties was om het aantal vrijwilligers in kaart te brengen en ik schreef dertig personen aan, waarvan ik dacht: die hebben wel tijd over. Ze werden uitgenodigd voor een informatieve bespreking in het clubhuis. Daar heb ik toen ongeveer een uur zitten wachten en ben vervolgens met de overige aanwezige bestuursleden opgestapt, want er kwam niemand. Het is die mensen niet kwalijk te nemen, want het is blijkbaar verleden tijd dat men zich beschikbaar stelt om bijvoorbeeld ‘met een vlag op een hoek te gaan staan’. Persoonlijk heb ik overigens ervaren dat het ‘vlaggen’ niet onderschat mag worden. Het gevolg van dit alles is wel dat inmiddels diverse wielerkoersen in het land van de kalender zijn verdwenen wegens gebrek aan vrijwilligers.  

Opmerkelijk is daarnaast – en daarom deze analyse – dat ik geen krant of tijdschrift kan openslaan, of er wordt wel een actie voor een of ander goed doel aangekondigd. Dat zal allemaal best goedbedoeld (!) zijn, maar ik zet soms vraagtekens bij deze acties.

De hysterie van het Goede Doel

Iets doen voor het goede doel is een toenemend maatschappelijk verschijnsel en ik vraag me wel eens af, als er weer eens een ‘goed doel’ wordt aangekondigd, welke gladde yup daarbij zijn vette declaraties zal indienen. Binnen HSV de Kampioen is het aantal vrijwilligers heel beperkt en het is steeds weer een puzzel om de jurywagen bij wieleractiviteiten te bemannen. Zijn er echter (club)activiteiten waarbij iets te eten of te drinken te halen valt, dan zie je ineens de ratten uit hun hol kruipen. En dan bedoel ik diegenen die op geen enkele wijze, dus ook niet als donateur of wat dan ook, een bijdrage leveren aan de vereniging. Ik heb dit alles inmiddels leren accepteren en zie er nu zelfs wel de humor van in. Alles is een leerproces. Ik blijf echter vraagtekens zetten bij bepaalde goede doelen en als ik in diverse regionale kranten lees dat twee jonge sporters een fietstocht gaan maken naar Barcelona voor het goede doel, dan heb ik mijn twijfels. Want uit niets blijkt bijvoorbeeld dat zij zelf hun reis bekostigen. Argwaan is echter één van mijn aangeboren kwalijke eigenschappen.

Afgelopen jaar werd ik, als uitgever van Wielerexpress, door Laura Verhoeven benaderd – zoals talrijke zakenmensen en gelouterde sportmensen vrijwel dagelijks worden benaderd (het woord ‘lastig vallen’ laat ik maar achterwege) – voor medewerking aan een toertocht voor het goede doel. Laura is een charmante sportvrouw (zie editie 2003) en rijdt de Marmotte al jarenlang ruimschoots binnen de ‘gouden limiet’ van acht uur. Haar oproep betrof een wieleractiviteit in het kader van de kankerbestrijding en bestond uit het zesmaal beklimmen van de Alpe d’Huez. Ik ken Laura als een integere sportvrouw en ik ben overtuigd van het eerlijke karakter van haar en de betreffende organisatie. Ik vroeg Laura wat haar drijfveer was. Zichzelf profileren en veel aandacht krijgen, of anoniem het goede doel dienen? De vraag leverde een sentimenteel en voor mij nietszeggend antwoord op: ‘In mijn naaste omgeving zijn recentelijk veel mensen doodgegaan aan kanker’. Alsof je – al of niet snotterend van emoties – bovenop de Alpe d’Huez ineens mensen hebt genezen van kanker. Alpe d’Huez is Lourdes niet en waarvoor betaal ik maandelijks mijn premie voor een goede zorgverzekering?
Laura kreeg veel aandacht in de voorbeschouwingen en nadat zij de snelste was gebleken in de ‘toertocht’, maakte zij wederom deel uit van het publiciteitscircus, hetgeen ik haar overigens van harte gun. Toen zij onlangs contact met mij opnam om haar ervaringen te vertellen, vroeg ik haar, omdat zij in Haarlem woont, of zij iets kon betekenen voor onze vereniging. Ik heb nog geen antwoord gehad. Wel vertelde zij, dat het de bedoeling was om in 2007 niet zes-, maar zevenmaal de Alpe d’Huez te beklimmen.

Zevenmaal de Alpe d’Huez beklimmen voor het goede doel is voor mij – ondanks het grote te vergaren bedrag – een publiekelijke vorm van zelfbevrediging en dat allemaal voor de kankerbestrijding. Nou, als je nog geen kanker hebt, zou je het ervan kunnen krijgen.

Mijmering

In 2003 bezocht ik Tiemen Groen (zie editie 2004) in Zuid- Afrika en dat was een hoogtepunt in mijn leven. Ik hoop daar samen met mijn vrouw nog eens terug te keren, maar een ieder heeft zijn budgettaire beperkingen en moet daarom keuzes maken. Mede daardoor heb ik het idee om een 24 uurs wielerrit – met tussentijdse aflossing – voor gesponsorde teams op het clubparkoers (WheelerPlanet) van HSV de Kampioen te gaan organiseren en de opbrengst daarvan te besteden aan ‘het in stand houden van de Vlaamse Reuzen in Zuid- Afrika’. Ik weet zeker dat er dan, met voldoende pers erbij, wel mensen willen deelnemen die het lieten afweten bij mijn uitnodiging om ‘met een vlag op een hoek te staan’. Het ingezamelde bedrag ga ik dan persoonlijk overhandigen aan de in Zuid - Afrika gevestigde Vlaamse Reuzen Cultuurorganisatie, en als die organisatie niet bestaat dan richt ik hem ter plekke op. Het ingezamelde bedrag wordt uiteraard verminderd met de reis- en verblijfkosten. Ik doe er niemand kwaad mee en dien niet alleen het Goede Doel, maar ook mijn Eigen Doel. Nou en?

Wielerexpress 2007 - Het goede doel of eigen doel?

Lees verder van blz. 126 tot en met blz. 129 in Wielerexpress 2007.


Fantastisch verhaal. Jo de Roo was mijn favoriet in die dagen. Een geweldige renner die zich goed kon zetten op een koers. En inderdaad zwaar ondergewaardeerd, maar niet bij de echte liefhebbers.
Ruud Goverde uit Oosterhout (05-10-13)
Ik het in navolging van Jo de Roo ook geprobeerd om de muur der muren te beklimmen. Helaas voor mij heeft de muur gewonnen. Zonder trucs of kunstgrepen is deze helling voor gewonen stervelingen niet te beklimmen. Respect voor Jo. Groot kampioen maar helaas voor velen te onbekend gebleven.
Maarten Scholtze uit Goirle (26-08-09)