Wielerexpress 2008 - Gebakken lucht in en rond een VIP-box
Wielerexpress
Wielerexpress 2008 - Gebakken lucht in en rond een VIP-box

De zesdaagse bestaat niet alleen uit hardfietsen, maar vooral ook uit show en entertainment. Naast de tribuneplaatsen langs de balustrade, waar de echte liefhebbers zich nestelen, is er ook Het Middenterrein met daaromheen de vip-boxen. Wil men van daaruit de koers volgen, dan is een nekhernia niet denkbeeldig.  Maar het niet goed kunnen volgen van de koers wordt daar niet als een bezwaar gevoeld, want hier gelden andere ‘wielerwetten’ en die bestaan grotendeels uit ‘zien en gezien worden’. Is dat verkeerd? In principe wel, maar de vip-box behoort al vanaf 1899, toen de eerste zesdaagse voor ploegen in New York werd verreden, als onverbrekelijk fenomeen bij de zesdaagsecultuur.

Patserigheid, slap gelul, pakhazen van weleer, vreten en zuipen, horen vanaf het middenterrein en de vip-boxen bij de zesdaagse, zoals een ouwe temeier behoort bij de Amsterdamse wallen. De ware liefhebber echter die hoog op een nog betaalbare stoel langs de balustrade zit, gruwelt daarvan. Toch kan het een niet buiten het ander, want een zesdaagse zonder middenterrein en zonder vip-boxen heeft geen enkel bestaansrecht. Zij zijn de commerciële basis, waarop de zesdaagse drijft. Wel of niet terecht is totaal niet aan de orde, want juist de genoemde ingrediënten vormen de charme van de zesdaagse. Zo is alles ontstaan en zo zal ook alles blijven voortbestaan. Jachten over één uur of langer zijn uit den boze, want het publiek wordt ongeduldig. Dus zijn de jachten veranderd in ‘korte explosies’. Verkeerd? Voor de ware liefhebber misschien wel, maar uiteindelijk zegeviert toch de renner met het grootste atletische vermogen.

Dat zo’n vip-box een venster is dat niet alleen uitzicht geeft op de piste, maar vooral ook op de absurditeit van alles in en rondom de zesdaagse en het daarmee verbonden maatschappelijk bestaan, hebben we aan den lijve mogen ervaren in de Zesdaagse van Rotterdam 2007. Volgend relaas is geen veroordeling, maar slechts een constatering.

De uitnodiging van adverteerder

Een van de adverteerders in Wielerexpress belt mij op met de vraag, of ik samen met mijn vrouw aanwezig wil zijn in een vip-box tijdens de Zesdaagse van Rotterdam 2007. De betreffende persoon is een charmant en integer wielermens die het gewoon leuk vindt om bepaalde relaties een plezierige avond te bezorgen, dus maken we graag gebruik van zijn uitnodiging

Het komt allemaal overweldigend over. De box is precies naast de finishlijn opgesteld en tegenover mij zitten de onvolprezen speakers Cees Maas en zijn compaan Henk van der Linden. We begroeten elkaar met een blik van herkenning en later zou Cees Maas ook nog via de zesdaagse-ether melden dat ‘Wielerexpress aanwezig is’. Leuk, maar ik voel me daardoor toch niet echt op m’n gemak. Wel voel ik me prettig door de aanwezigheid van de jurybox direct naast mij, want daarin zitten diverse wielervrienden. Niet dat juryleden altijd mijn vrienden zijn, maar ik heb een aantal van hen in mijn hoedanigheid van secretaris van HSV de Kampioen inmiddels leren kennen als mensen die hun best doen en een positieve bijdrage leveren aan het cyclisme. Cees Cornelisse is één van hen en al pratend en hangend over het schotje dat de afscheiding vormt tussen onze boxen, wisselen we ervaringen uit. Cees is trouwens een jurylid die de belangen van de sporter hoog in het vaandel heeft staan. Op menige zaterdagmiddag of doordeweekse avond is hij anoniem, dus zonder spotlights, aanwezig op Sloten om met zijn mooie, stuurse en bebaarde kop, samen met bestuursleden van WV Amsterdam zoals als Ed Snijder, Hans van der Sloot en Gerry Schor, de zaak op de rails te houden en te zorgen voor een goede uitslag van de gebruikelijke wegwedstrijden. Het pintje dat we dan na afloop drinken, smaakt altijd voortreffelijk.

Samenvattend:

Ik zit in een vip-box en kijk uit op de streep. Naast en tegenover mij allerlei bekende juryleden en in mijn box nog diverse ‘interessante mensen’. Er wordt warm eten opgediend, mijn vrouw voelt zich op haar gemak en er komen diverse grote kampioenen de box inlopen. Wat kan een mens zich in een zesdaagse nog meer wensen? Je zit lekker je avond uit en gaat met een prettig, voldaan gevoel naar huis. Maar is dat ook echt zo?

Yuppen en loze beloften

In onze box zijn ook enkele uitgenodigde kandidaatsponsors voor een volgende zesdaagse aanwezig, waaronder enkele belangenbehartigers van een groot verzekeringsconcern.
Af en toe hang ik over de balustrade om met name de koppelkoers te volgen en merk ook wanneer een koppel ‘niet rond komt’. Op die momenten laat ik de box en iedereen die daar in zit even aan mij voorbijgaan. Dan tikt de gastheer mij heel correct op mijn schouder, want ‘er staat eten op tafel’. Tijdens de maaltijd geef ik de assurantiemensen de nodige tekst en uitleg over de zesdaagsewereld. René Pijnen en ook de Belg Theo Verschueren bezoeken ondertussen onze box, evenals Martin Venix (ex-wereldkampioen stayeren ) en Gerben Karsten. Ook wedstrijdleider Patrick Sercu en Michael Zijlaard komen even binnenlopen. Ik maak de verzekeringsyuppen erop attent dat er toch wel heel erg veel belangrijke mensen de box bezoeken. Als ik de namen noem en uitleg geef over de palmares van Gerben Karsten, René Pijnen en Patrick Sercu, kijken zij me aan of ik Chinees spreek. Ik heb enkele boekjes Wielerexpress van voorgaande jaren meegenomen en deel die uit. De yuppen zijn, mede door bier en rode wijn, schijnbaar geïnteresseerd en vinden dit een leuk boekje om aan hun relaties cadeau te doen. Dit vooral omdat de editie 2007 voor een groot gedeelte verhaalt over de zesdaagsewereld. We maken een mondelinge afspraak voor een minimale afname van honderd exemplaren en ook een advertentie over één hele pagina in de editie 2008. Mijn avond is geslaagd en ik geef de gastheer een vette knipoog, want onze wederzijdse belangen lopen toch grotendeels parallel, zij het op verschillend financieel niveau. Een dag later bevestig ik schriftelijk de afspraak. Als de editie 2007 een maand later klaar is, stuur ik een schrijven naar genoemde yuppen en verwijs hen naar de gemaakte afspraak. Een oorverdovende stilte volgt. Men neemt niet eens de moeite om contact met mij op te nemen. Ik stuur nog een tweede brief, maar ook daarop wordt niet gereageerd. Met name Ed Vieler, wonende in Velserbroek, is er de reden van dat ik mijn verzekeringen bij Delta Lloyd direct heb beëindigd. Maar dat alles terzijde...

God op aarde

Terug naar de koers, die in volle gang is. Cees Maas vertelt zijn verhaal, Henk van der Linden lost hem af en in de aansluitende box doet ieder jurylid zijn werk. Leuk om dit als buitenstaander mee te maken. Henk van Houten is blijkbaar de wedstrijdleider of zoiets. Hij roept renners naar de start. Dat doet hij met een bepaald elan. Henk ken ik al vanuit heel vroege wielerjaren en we hebben in onze jeugd diverse malen samen in de ‘wielergoot’ gelegen.Toen Henk stopte met wielrennen wilde hij hogerop, want hij had ambities en daar is niets verkeerd mee. Hij begon als bestuurslid bij HSC de Bataaf en kwam voor zijn eerste bestuursvergadering vooraf bij mij advies inwinnen. Ik herinner het me nog goed. Hij had zijn goede pak aan en een aktetas bij zich.Toen reeds zette ik vraagtekens bij de integriteit van Henk, want als er één ding is waar ik allergisch voor ben, dan zijn het akte- ofwel diplomatentassen zonder enige inhoud. Henk ging vanaf dat moment ook anders praten en koos alleen nog vrienden, waar hij beter van kon worden. Toen ik hem op een gegeven moment ergens tegenkwam, draaide hij zijn hoofd om, want ik was voor hem niet belangrijk. Kortom, Henk werd een gladde teckel. Nu is hij een alom gewaardeerd nationaal jurylid en zal ook beslist zijn kwaliteiten hebben, want anders kom je in deze slangenkuil niet hogerop. De ‘internationale titel’ heeft hij nog steeds niet behaald, want daarvoor moet je toch een soort examen afleggen en – naar ik heb vernomen – viel Henk toen door de mand. Hij werd ook speaker en deed dat met zodanig veel bravoure, dat hij vrijwel altijd midden op de weg stond en een obstakel was voor het peloton. Ik kreeg een aversie tegen hem en toen ik ooit als amateur de Ronde van Bergen reed en de bliksem in de microfoon sloeg, hoopte ik stiekem – stervend aan het laatste wiel – dat ik bij doorkomst langs de jurywagen alleen nog maar een paar schoenen zou zien staan met daaruit rookpluimen. Die lol werd mij echter niet gegund.

Nu staat Henk midden op de piste en eigenlijk is het aandoenlijk om zijn show te observeren, want als je een biertje met hem drinkt, is hij in principe best een aardige vent. Zodra hij echter de blauwe blazer met de grijze broek aantrekt, ontstaat er een wonderbaarlijke gedaanteverandering. Maar misschien zie ik dat wel verkeerd wegens mijn allergie voor uniformen. Geef een mens een bepaalde functie ‘in uniform’, of ander uiterlijk vertoon van een ‘belangrijke functie’, of macht, en hij (zij!) verandert. Althans in veel gevallen, maar ik wil beslist niet generaliseren, want zelfs bij de Gestapo zaten goeie mensen, maar dan alleen als zij hun uniform niet droegen.

Henk probeert de massa te bespelen en heeft constant contact met de UCI- afgevaardigde, overigens een onderuitzittend vet varken op een stoel. De overige juryleden tellen voor Henk niet, want op deze avond is maar één persoon belangrijk en dat is hijzelf. Hij acteert

God te zijn, neen, hij gelooft daadwerkelijk dat hij God is. Onvoorstelbaar zoals hij zich een rol toeëigent, alsof hij de schepper is van het universum en op een mooie, blauwe wolk door het heelal van Ahoy ijlt. Ik zie aan de overkant licht meewarige spotlichtjes ontvlammen in de ogen van Cees Maas en Henk van der Linden. Ook Cees Cornelisse kijkt mij met onderdrukte spot in zijn ogen aan. Niemand zegt echter iets over de Herrijzenis van Jezus. De massa juicht, Henk kwijlt en jubelt en de muziek speelt. De show gaat verder...

Zorgcentrum Ahoy

Het kan echter allemaal nog erger als mijn vrouw namens de gastheer door Henk van der Veen benaderd wordt om als Kissmiss de piste te betreden. Het blijkt gebruikelijk te zijn dat dames uit vip-boxen betrokken worden bij de ceremonie protocolaire, ofwel de huldiging van de winnaar(s) van bepaalde wedstrijdreeksen. In dit geval was dat Bruno Rissi. In wat voor een geriatrische wereld van inlegkruisjes ben ik in godsnaam terechtgekomen? Ik ben toch uitgenodigd voor een gezellige avond in Sportpaleis Ahoy en niet voor een ‘leuke avond in Zorgcentrum Ahoy?’ Mijn partner (al sinds ruim dertig jaar en de AOW-leeftijd naderend) voldoet aan het verzoek en ik zit met kromme tenen aan tafel. Toch betrap ik mij erop dat iets dat op trots lijkt, bezit neemt van mijn innerlijke gevoelens.

Het nagerecht wordt opgediend. Henk van Houten geeft weer een show en de yuppen drinken nog een biertje. Niemand van hen kijkt naar de koers en ik krijg spontane braakneigingen.

Als we na middernacht thuiskomen en ik mijn pak uittrek, ruik ik een vreemde lucht. Het is de penetrante geur van ‘gebakken lucht’.

Toch had ik, evenals mijn vrouw, deze avond niet willen missen, want mensen zoals Henk van Houten, maar vooral onze gastheer, zijn de entertainers waardoor het wielerwereldje zo’n aparte charme heeft.

Naschrift:
Cees Cornelisse zou na afloop van deze avond min of meer door Henk van Houten verweten worden dat hij ‘zijn eigen vrienden kiest’. Blijkbaar is het volgens Van Houten niet gebruikelijk dat een jurylid met het ‘gewone volk praat’. Voor Cees reden om na meer dan dertig jaar trouwe dienst het jurybijltje voorgoed erbij neer te gooien.

Wielerexpress 2008 - Gebakken lucht in en rond een VIP-box

Lees verder van blz. 54 tot en met blz. 57 in Wielerexpress 2008.


Tja, die Henk van Houten was een zo mogelijk nog grotere ramp dan Toon van L., U vast ook bekend. Ik 'had' van Houten vaak als speaker en hij stond inderdaad verdomd irritant in de weg. Mijn oplossing was hem zodanig dichtbij te passeren dat ik, afhankelijk van 'de nummers links of rechts', mijn linker- of rechterneusgat legend in elk geval zijn grijze glimmende terlenka KNWU-pantalon zou raken. Zoete wraak.
Remco Baggelaar uit Amsterdam (27-07-13)