Wielerexpress
Wielerexpress 2009 - En dan dit nog...

Dank aan

Zonder medewerking van anderen zou Wielerexpress niet kunnen verschijnen en daarom de vermelding van de volgende personen: Wim van Eyle (foto’s, informatie), Richard Schifflers (correcties en aanpassingen), Edwin Zomer (cartoons), Henk Theuns (foto’s en contactpersoon), fotografen ( voor hun coulante medewerking), Pieter Siemers (foto’s en tevens heeft hij alle oude foto’s gescand en ‘vlekjes verwijderd’. Een zeer tijdrovend en minutieus werk) , Ralph Hienkens (lay out), Michel Luiten (website), Cathy Pieters (pin-up), adverteerders en wederverkopers, drukkerij Giethoorn Ten Brink (Meppel) voor de goede begeleiding, de ‘Vertellers,’ ofwel geïnterviewde personen in deze editie, Hans en Nathalie Bottelier (bestandenbeheer), de kopers van Wielerexpress en de media (recensies). Een speciale vermelding in genoemde reeks is op zijn plaats voor Yvan Longevieulle (78) uit het Belgische Eeklo. Hij is een verwoed verzamelaar en stelde zijn gigantische foto archief over Rik van Looy beschikbaar, waaraan Wim van Eyle nog een belangrijke aanvulling gaf.

Reünie Tourstart in Leiden 1978

Joop Riethoven is een fenomeen in de wielerwereld. Hij haalde in 1975 ( Scheveningen) en 1978 (Leiden) de Tourstart naar Nederland. Joop, inmiddels 86, nam het initiatief om een reünie ter ere van de Tourstart van 1978 te organiseren. Een comité onder leiding van Wim van der Pluym zette de schouders hieronder en het werd een zeer memorabele bijeenkomst met talrijke Tourhelden en andere personen uit de wielerwereld. De Tour startte in 1978 met een proloog, die Jan Raas won, maar hij kreeg niet de gele trui, omdat achteraf besloten werd de uitslag van de proloog niet mee te laten tellen voor het klassement. Dat leidde tot ongekend heftige taferelen en de toenmalige organisatoren deden daarover nu, na dertig jaar, belangrijke onthullingen. Volgens Jean Houben, jurylid in de betreffende Tour, werd door ‘beslissing van de jury’, waarbij Jean uiteindelijk de doorslaggevende stem had, besloten om de gele trui niet aan Jan Raas toe te kennen. De reden hiervan was dat het tijdens de proloog was gaan regenen, waardoor veel renners gedupeerd zouden kunnen worden en daardoor buiten de tijdslimiet zouden zijn geëindigd. Het bleek echter, mede door de aanwezigheid van Henk Lubberding, dat het tijdens de gehele proloog regende. De goed in vorm zijnde gespreksleider Fred van Slogteren voegde daar nog heel subtiel aan toe dat hij de uitslag had bestudeerd en daaruit bleek dat niet één renner buiten de gestelde tijdslimiet was gearriveerd. Journalist Peter Ouwerkerk gooide nog meer olie op het vuur door te stellen dat er in die tijd nog nooit een jurybeslissing was genomen zonder goedkeuring van Tourdirecteur Félix Lévitan. Overigens waren we er persoonlijk, als deelnemer van een afwachtingswedstrijd voor amateurs, van zeer nabij getuige van hoe een getergde Jan Raas de volgende dag in Sint Willebrord, waar Rini Wagtmans de Tour had binnengebracht, alsnog de gele trui veroverde.
Deze forumdiscussie vond plaats in het clubgebouw van wielervereniging Swift en daarna werd met bussen vertrokken naar het gemeentehuis in Leiden. Op deze dag werd door Benny Keulen namens de huidige Tourdirectie aan Joop Riethoven als onderscheiding de Tourplaquette uitgereikt. Kortom, een ogenschijnlijk simpele reünie bleek een ‘historische dag’ te zijn. Jan Janssen concludeerde in een mooi slotbetoog, dat dit waarschijnlijk het laatste kunstje van Joop Riethoven was. Maar met Joop weet je het nooit, want in 2010 is het dertig jaar geleden dat Joop Zoetemelk, aanwezig met zijn charmante vriendin, de Tour won en Joop & Joop zijn ‘vrienden voor het leven’ en bovendien is Joop Riethoven in 2010 pas 88 jaar jong.

Bennie Ceulen overhandigt de Tourplaquette (Foto: Johan van Os)

Bennie Ceulen overhandigt de Tourplaquette (Foto: Johan van Os)

Verschil Radio Noord-Holland en Radio Stad Amsterdam

Er is niets tegen kritiek op Wielerexpress, zowel in positieve dan wel in negatieve zin. Zelf kan en wil ik me nooit verdedigen tegen negatieve kritiek, omdat ook ik wel eens kritische opmerkingen of verhalen plaats in Wielerexpress. Moet ik me gaan verdedigen, omdat de door de wielerwereld uitgekotste Leo Driessen mij, via een invitatie van ‘zijn baas’ Fred Segaar, op een zaterdagochtend in zijn programma op een arrogante manier probeert ‘af te zeiken’? Leo heb ik via Gerard Koel als gast van het NOS-radioteam, waar Driessen verslaggever was, jaren geleden leren kennen als een arrogante man en dat is hij blijkbaar nog steeds. Leo had alleen maar kritiek op mijn boekje en dan vooral op het verhaal over Jean Nelissen. Dat mag, maar de tijd in zo’n programma is heel beperkt, dus was het vooral een monoloog van zijn kant. Het werd daardoor geen gezellig gesprek met deze gesjeesde leraar, die zonder enige praktijkervaring de ‘sportverslaggever’ probeert te acteren. Ik begrijp Leo’s kritiek op mijn verhaal over Jean Nelissen wel, want ook hij had ooit ‘veel dorst’, maar heeft dat - naar men zegt - onder controle. Ik neem het hem overigens niet eens kwalijk, maar als andere gasten in dit praatprogramma, zoals judoka Henk de Kort en ex-voetballer en thans trainer Karel Bonsink tegen mij na afloop zeggen:‘Goh Jan, dat was geen leuk gesprek en jij reageerde daar heel correct op’, dan zegt mij dat voldoende. Een verademing daarentegen was overigens het gesprek voor Radio Stad Amsterdam met Harm Bronk onder regie van Jan de Geus. Genoemde zender is gehuisvest in de Stadsbibliotheek naast het Centraal Station. De Stadsbibliotheek op zich is al een bezoek waard en als je daar, evenals Koos Tacx en Henk Faanhof, op de vierde etage als gast wordt uitgenodigd voor een ‘radiopraatje’ leidt dat tot een ongedwongen en ontspannen gesprek zonder valkuilen. Leo Driessen kan hier een voorbeeld aan nemen.

FIETS onzin

Vanaf het begin, dus dat is bijna dertig jaar geleden, ben ik al lezer van het blad Fiets. Het is een leuk en informatief blad dat probeert aan te tonen dat er verschil bestaat tussen de ‘ene fietsband en de andere fietsband’, of tussen ‘het ene frame en het andere frame’. Allemaal goed bedoeld en vaak informatief. Dat de voormalige redacteur Richard Plugge en de huidige redacteur Rodrick de Munnik altijd hun fotootje boven hun inleidende column plaatsen, is begrijpelijk, maar waarom zij op hun hoofd dan een valhelm zetten is me volstrekt onbegrijpelijk. Willen zij daarmee aantonen dat zij ook een ‘wielrennertje’ zijn? In het Perskampioenschap 2008 werden alle, veelal jonge redacteurs van het blad Fiets, die graag koketteren met het feit dat ze ‘veel fietsen en talloze bergen hebben beklommen’ geklopt door een bijna zestigjarige veteraan Peter de Jong (zie www.sportgedichten.nl), die nota bene pas op latere leeftijd de geneugten van het fietsen ontdekte.
Los van dit alles geeft Voedingsdeskundige Yneke Vocking (ook afgebeeld met een helm op het hoofd als bewijs dat zij verstand heeft van fietsen) in iedere editie, naar aanleiding van vragen van lezers, voedingsadviezen. Zij geeft de – vaak argeloze – fietser het advies om ieder uur één liter vocht te drinken. Zelfs tijdens de winter. Toen een lezer aan haar vroeg, of het verkeerd was om na afloop van een rit op Mallorca een flink biertje te drinken, antwoordde zij dat dit de dag erop tot valpartijen zou kunnen leiden. Als dat waar is, zou het Tacxpeloton tijdens het verblijf op Mallorca iedere dag over elkaar heen moeten duikelen. In één van de edities 2008 lees ik een artikel van de bewegingswetenschappers Jabik Jan Bastiaans en Thorwald Venenberg, die jarenlang beroepsrenner bij Rabo was. Zij schrijven onder andere dat het ‘een opmerkelijke trainingsmethode is om met een vast verzet te trainen’. Zij concluderen dat diverse wegrenners daardoor op een ‘baanfiets trainen’. Grote onzin, want het trainen met een ‘vast verzet’, dus een doortrappertje, is al zo oud als de wielersport bestaat. Ik schrijf naar aanleiding hiervan een correcte ‘ingezonden brief’ naar de redactie, maar die wordt niet geplaatst.
In zijn column van de editie november 2008, verwijst de nog jonge hoofdredacteur Rodrick de Munnik naar een uitspraak van Stefan Rooks. Volgens Rooks was het in zijn tijd gebruikelijk om met slechts 200 trainingskilometers aan de voorjaarsritten te beginnen. De Munnik concludeert hieruit dat ‘de tijden dat een renner met slechts 200 trainingskilometers Luik-Bastenaken-Luik wint, tot het verleden behoren’. Hij neemt dus klakkeloos aan dat de woorden van Rooks, die in 1983 als tweedejaars beroepsrenner Luik-Bastenaken-Luik won, op waarheid berusten. Kortom, hij maakt het fietsen uit vroeger jaren een beetje belachelijk en doet geen navraag. In deze editie van Wielerexpress wordt, mede door het verhaal van Edgard Sorgeloos, aangetoond dat reeds vijftig (!) jaar geleden vóór de aanvang van het wielerseizoen, de trainingskampen van Rik van Looy meedogenloos waren. Het historisch besef ontbreekt dus bij de redactie. Rodrick schreef over Wielerexpress in een recensie in een Nieuwsbrief van het blad Fiets, dat Wielerexpress leuk is om te lezen, maar niet echt professioneel is. Dat is een terechte conclusie, want de schrijver en samensteller van Wielerexpress is geen professional, maar vraagt zich wel af hoe professioneel de redactie van het blad Fiets dan wel is?
Overigens blijft Fiets een interessant blad om te lezen, hoewel men soms teveel de ‘arrogantie van alwetendheid’ etaleert. Zie www.fiets.nl.

Goede adviezen

Na het verschijnen van Wielerexpress komen er altijd wel enkele reacties binnen in de vorm van een e-mail, een recensie in de media, of een bericht in het Gastenboek van de site www.wielerexpress.nl. Of die reacties positief of negatief zijn, doet er niet direct toe. Leuk is het om een met de pen (!) geschreven reactie van journalist en (ex-) wielrenner Gijs Zandbergen te ontvangen. Gijs, werkzaam bij De Volkskrant, is auteur van diverse wielerboeken en een insider van het wielermetier. Gijs schrijft mij onder andere het volgende: ‘Een punt van kritiek heb ik ook. Ik vind dat je dit keer te veel ‘varkentjes wast’. Ik telde een stuk of zes personen bij wie je achter de computer alsnog je gram haalde. Dit haalt het evenwicht uit deze editie’. Gijs heeft gelijk en daarom in deze editie een milde kritische toon.

Leuke reactie kwam er (mede naar aanleiding van pagina 38 in editie 2008) van Adriaan (Aart) van Raalte, hij schrijft onder andere:
‘…..de toonzetting van je geschriften zal niet iedereen bevallen, maar ik kan daar prima om lachen. In de opsomming van talenten bij Piet Kuijs, zie ik dat de naam Michel Zanoli ontbreekt. Verderop zegt Kuijs dat hij als bondscoach bij de amateurs in één geval een negatief rapport over een renner heeft uitgebracht, waardoor deze renner een contract als beroepsrenner kon vergeten. Ik denk dat het over dezelfde Zanoli gaat, die zo tragisch op 35-jarige leeftijd is overleden. Met de door u genoemde Ferdi Bracke in het verhaal over Pino Cerami, altijd een goed contact gehad. Op de fiets een duivel, maar daarnaast een aimabel mens. Ik vraag me overigens in gemoede af, of u in uw enthousiasme wel eens met de fiets in bed kruipt in plaats van met uw vrouw.’

Reactie: het laatste is (nog) niet geval, maar tijdens de vakantie staat de fiets wel op het balkon van de hotelkamer, dus de volgende stap is ‘een wisseling van posities’. Overigens is de betreffende renner in het verhaal van Piet Kuijs niet Michel Zanoli, maar wel een ex-renner, waarover in de editie 2008 uitvoerig wordt geschreven.

Het Goede Doel

Sla de krant open, zet de radio of televisie aan en u leest, hoort of ziet wel iemand wauwelen over een of andere actie voor Het Goede Doel. Dat zal allemaal goed bedoeld zijn, maar soms zet ik daar vraagtekens bij. Als ik lees dat twaalf Noord-Hollandse politiemensen uit zeven korpsen een fietstocht houden naar Peking voor het goede doel Right to Play, dan frons ik mijn wenkbrauwen. Deze agenten worden door de media uitgewuifd en krijgen alle belangstelling, maar wie betaalt hun verblijf in hotels? Doen ze dat zelf? Hebben ze onbetaald verlof? Waarschijnlijk niet! Laat deze agenten in Nederland lekker boeven gaan vangen!
Ook lees ik dat er in Afrika, of andere verre landen, waterputten geslagen worden. Het geld wordt via allerlei acties bij elkaar gesprokkeld en de initiatiefnemers zijn bij het slaan van nieuwe waterputten ook vaak zelf aanwezig. Betalen zij hun reis zelf, of hebben ze een leuke betaalde vakantie? Argwaan vormt een onderdeel van mijn dagelijkse gedachtewereld en dat wordt nog eens versterkt als ik in vrijwel alle wielerbladen een advertentie lees over de Mont Ventoux Challenge 2009. Op de site www.pimfoundation.com lees ik allerlei ‘enge verhalen’ over reis- en verblijfkosten van 600 euro en een verplichte (!) te factureren ‘goededoelbijdrage’ van 1000 euro, als men onder de noemer Kanjer op de deelnemerslijst wil vermeld worden. Er zijn sponsorpakketten variërend van 500 tot 20.000 euro Dat alles voor ‘een helpende hand naar ouders van kinderen met een meervoudige beperking’. Er wordt verwezen naar onder de stichting vallende websites zoals: kinderwensmobiel.nl, stichtingpim.nl, bij-zonder.nl. Het hele spel staat onder leiding van Ton van der Veer en Hans van Gorp en komt over als één grote commerciële poppenkast. De goede bedoelingen zullen misschien allemaal wel waar zijn, maar als ik de naam van Gerben Karstens lees bij de ‘goededoelprominenten’, groeit mijn argwaan. Waarom stoppen genoemde personen niet al hun goedbedoelde(?) energie in het werven van fonds (sponsors) ten bate van de nationale wielersport in de vorm van het organiseren van bijvoorbeeld een groot Jeugdtoernooi?

Ik heb in vorige edities al eens eerder mijn wrevel laten blijken over al die ‘goede doelen’. Tonny Eyk reageerde daarop door te stellen ‘dat bijna alle goededoelers lid zijn van de vereniging VEB (Vereniging Eigen Belangen). Mooie uitspraak van ons aller Teun. Ik heb respect voor mensen die met een bus langs de deuren gaan om een bijdrage te vragen voor allerlei acties en altijd wordt er iets door mijn vrouw in zo’n bus gedaan. Maar als in één week een bus langs komt voor de kankerbestrijding, de hartstichting, de nierstichting en de stichting diabetes, dan vraag ik me af,waarom ik maandelijks nog een ziekenfondspremie betaal van 115 euro. Op basis van die premie wil ik goed verzekerd zijn en als ik een enge ziekte krijg, wil ik niet afhankelijk zijn van de goedbedoelde acties (soms in weer in wind) van welwillende collectanten. Goede Doelen zoals Right to Play en War child betreffen vooral ontheemde kinderen in oorlogsgebieden en alles is ondergebracht in stichtingen met vaak een goedbetaald bestuur. Aan ontwikkelingsgeld wordt jaarlijks 1,4 miljard ( dat is 1400 miljoen) euro betaald! Dat brengen wij met zijn allen op via onze belastingbetaling. Waarom dan nog dat geschooi langs de deur, of allerlei andere acties?

Heb ik iets tegen het Goede Doel? Neen, niet direct, maar ik verbaas me erover dat er talrijke mensen inzetbaar zijn voor het Goede Doel, maar dat er vrijwel geen mensen meer beschikbaar zijn voor gewoon vrijwilligerswerk. Met vrijwilligerswerk bedoel ik onder andere het beschikbaar zijn binnen een sportvereniging (kantine, begeleiding etc.), koffie schenken in een verzorgingstehuis, lootjes verkopen voor de clubkas, parochiewerk, nou ja noem maar op. Ik signaleer het maatschappelijke verschijnsel dat vrijwel iedereen tijd en energie kan opbrengen voor het Goede Doel (mits men maar goed in beeld is), maar dat er steeds minder mensen bereid zijn om het gewone, anonieme(!) vrijwilligerswerk te doen in bijvoorbeeld een wielervereniging. Daar zit men te springen om mensen die bij clubritten op het juryverhoog willen zitten, koffie inschenken, de inschrijving doen en rugnummers uitdelen.

Henk Benjamins, beroepsrenner 1970 tot en met 1973, benaderde ons voor publicitaire medewerking betreffende een fietstocht van 2000 kilometer die Henk in mei 2009 gaat maken naar Roemenië, om zodoende 15.000 euro te verzamelen voor ‘kennissen die hij daar heeft leren kennen en die nog in een kippenhok wonen.’ Er is zelfs een overkoepelende Stichting opgericht voor al die Arme Roemenen.Ik heb Henk leren kennen als een beschaafd en integer persoon en ik ben beslist van zijn goede bedoelingen overtuigd, maar moet hem om principiële redenen teleur stellen. Als ik hem vraag waarom hij zijn energie niet spendeert aan de Hoogeveense wielerclub De Peddelaars, Henk woont in Hoogeveen, wordt het stil aan de andere kant van de lijn. Ik kom Henk wel tegemoet door hem mijn Gastenboek op onze website beschikbaar te stellen, wat betreft een sponsoroproep. Zie Gastenboek www.wielerexpress.nl

Slotconclusie: voor het Goede Doel wordt menigeen actief, omdat dit vaak met publiciteit gepaard gaat, maar iemand vinden die op een (club)parkoers in weer en wind met ‘een vlag in zijn hand op de hoek gaat staan’, simpel een bak koffie schenkt in de clubkantine, of op de jurywagen wil plaatsnemen, wordt steeds moeilijker. Ik vind dit een verontrustend sociaal verschijnsel, want waarom stoppen al die goededoelers niet hun energie in gewoon simpel clubwerk? Tja, dat is meestal werk zonder schijnwerpers! Nou en?

Naschrift:
Deze beschouwing is kritisch, maar wel onderbouwd, want als men zich de moeite getroost om zich te verdiepen in de Jaarverslagen van allerlei Goede Doelen instellingen, dan komt men tot een verbijsterende conclusie.

Het Oranjefonds (de naam alleen al) verloor door de kredietcrisis twintig miljoen euro!, maar heeft nog een reserve van 180 miljoen euro. Natuurmonumenten beschikt over een saldo van meer dan 190 miljoen euro en het Leger des Heils over ongeveer honderd miljoen euro. Het Prins Bernard (de man die alles deed dat voor de gewone man verboden is) Cultuur Fonds heeft een spaarpot van zestig miljoen euro. Alle Goede Doelen instellingen hebben honderden miljoenen (geen fabel!) euro’s aan reserve op hun balans staan. Het Rode Kruis, de Dierenbescherming, KWF Kankerbestrijding, Artsen zonder Grenzen, de Zonnebloem etc. beschikken over tientallen miljoenen euro’s aan reserve. Door risicovolle beleggingen is een groot gedeelte van dit kapitaal door de Kredietcrisis verdampt. Waarom moeten al deze instellingen, stichtingen etc. over een positief saldo beschikken? Laat ze het geld direct besteden aan het Goede Doel! Maar neen, want de salarissen van duurbetaalde functionarissen moet gegarandeerd zijn! Dat mede door al die mensen die in weer en wind langs de deur lopen met een collectebus.Terwijl er bij iedere Stichting een goedbetaalde voorzitter (soms betaald met een salaris van 200.000 euro) aanwezig is. Laat de mensen van de talrijke Stichtingsbesturen zelf maar eens langs de deuren lopen!

Er is overigens helaas geen enkel wettelijk kader waardoor de ‘eigenbelangen’ ( want daar heb ik het over) wat betreft acties in relatie met Het Goede Doel kunnen worden bestreden. Kortom, wie zijn zakken wil vullen of in de belangstelling wil staan, gaat iets doen voor het Goede Doel. Waarom niet iets doen voor gewoon een sportvereniging, een bejaardentehuis of wat dan ook…?
Deze vraag intrigeert mij vanuit een maatschappelijke betrokkenheid en vandaar deze analyse.

De Ride for the Roses.

Toch zijn er positieve uitzonderingen wat betreft het Goede Doel en dat is bijvoorbeeld de Ride for the Roses. Ooit in het leven geroepen door Lance Armstrong, maar zelfs hij verschuilt zich achter dit Goede Doel als reden om weer actief de wielersport te gaan beoefenen. Pure demagogie!
De Ride for the Roses werd in 2008 in Zeeland vanuit Goes georganiseerd en wielermensen zoals Henk de Jong, Cees Bal, Theo Schouwenaar en Dick van Kerpel, hebben zich naar eer en geweten belangeloos voor deze actie ingezet. Zelf nam ik op invitatie van Dick van Kerpel deel aan deze tocht en mijn vrouw en ik combineerden dit met een paar gezellige dagen in Zeeland. Het was een fietstocht met 14.000 deelnemers. Voor mij een helletocht die bestond uit het constant remmen en manoeuvreren over de mooie Zeeuwse wegen. Vol stress ging ik, samen met mijn partner, na afloop gelijk naar ons hotel Piccard (zie ww.piccard.nl) aan de boulevard van Vlissingen en liet me een dubbele whisky voortreffelijk smaken. De drie dagen erna ging ik ’s morgens heerlijk in mijn eentje en ’s middags met mijn vrouw fietsen over de uitgestrekte vlakten van Noord- en Zuid-Beveland. De opbrengst van genoemde tocht was ruim één miljoen euro, dus is kritiek mijnerzijds niet op zijn plaats. Toch was dit de eerste en gelijk de laatste keer dat ik een uitnodiging voor deze rit heb geaccepteerd. Dan moet mijn maandelijkse ziekenfondspremie maar omhoog.

Tourtocht Francinus de Wind.

Deze jaarlijkse tocht voor het Hospice Francinus de Wind wordt verreden vanuit Waalwijk en ik heb daar in vorige edities reeds aandacht aan besteed. De opzet vormt het ultieme voorbeeld van een zuivere Goede Doelen Tocht. Er zijn geen eigenbelangen en de organisatie, bestaande uit Albert van de Donk, Henny Libregts en Peter Post, staat borg voor een goed draaiboek en organisatie. De opgehaalde sponsorbijdragen worden zonder tussenschakels nog dezelfde dag, in dit geval zaterdag 4 oktober, aan het genoemde Hospice overhandigd. Transparanter kan niet. Aanvankelijk zou ik niet aan deze tocht deelnemen, omdat mijn moeder de dag ervoor was overleden en er allerlei voorzieningen getroffen moesten worden.
Dat verliep echter allemaal vlot, dus besloot ik op het laatste moment om toch maar naar Waalwijk te vertrekken. Aangekomen bij hotel NH Hoteles, ga ik me snel omkleden en ontdek dan dat ik, door haast gedreven, de verkeerde raceschoenen – die ik aantrek als ik op mijn ‘oude fiets’ gaan rijden –in mijn tas heb gedaan. Dat wil zeggen dat er verkeerde, ofwel niet passende schoenplaatjes onder de schoenen zitten, want Shimano schoenplaatjes passen niet op de Time pedalen van mijn nieuwe fiets. De in een prettig tempo gereden tocht over zeventig kilometer wordt daardoor een ware marteling, want alleen het voorste puntje van de schoenplaatjes past enigszins in het voorste gedeelte van de pedalen. Zelfs als ik over een luciferhoutje rijd, moet ik nog alert zijn wat betreft het contact tussen schoen en pedaal.
Toch schiet met regelmaat mijn voet van de pedaal en dat leidt soms tot terechte, cynische opmerkingen vanuit het peloton, zoals: ‘wordt het niet eens tijd dat je nieuwe schoenplaatjes koopt’. Aan sommigen, zoals Jaap Kersten, Benny Ceulen, Sjef van den Burg en anderen, geef ik uitleg, maar voor de rest zwijg ik met lichtelijk schaamrood op mijn kaken. Soms zijn er haakse bochten in het parkoers, waarbij even uit het zadel gaan onvermijdelijk is, maar dat is voor mij onmogelijk, omdat ik dan het risico neem van de pedalen te glijden en dat kan tot hilarische situaties leiden. Bij iedere stilstaande bocht schakel ik dus naar een ‘bergversnelling’. Een bizarre ervaring en met verkrampte benen waggel ik dan ook aan het einde van de tocht naar de auto om mijn fiets in te laden. Het gezellige buffet na afloop en de onderlinge gesprekken vergoeden echter alle geleden inspanningen. Tijdens het buffet wordt de sponsoropbrengst in de vorm van een cheque van € 24.520,-- alsmede een cheque van € 1500 van de Club 48 en een cheque van € 625,-- van de Toercub De Twoalf, aan de directeur van het Hospice overhandigd.
Kortom, de formule van deze toertocht staat model wat betreft afstand, tempo, organisatie en aantal deelnemers voor iedere andere toertocht voor welk Goed Doel dan ook.

Vlnr: Henny Libregts, Albert van de Donk, Paul van Lammeren (voorzitter Stichting Fondswerving Hospice Francinus de Wind), Nol Kleingeld (burgemeester van Waalwijk), Peter Post, Eric Kooijmans (voorzitter TC de Twaolf), Koos Tacx. Het eindbedrag zou totaal 28.255 euro bedragen. Foto: Henk Theuns

Vlnr: Henny Libregts, Albert van de Donk, Paul van Lammeren (voorzitter Stichting Fondswerving Hospice Francinus de Wind), Nol Kleingeld (burgemeester van Waalwijk), Peter Post, Eric Kooijmans (voorzitter TC de Twaolf), Koos Tacx. Het eindbedrag zou totaal 28.255 euro bedragen. (Foto: Henk Theuns)

De renner van het jaar 2008

Op maandag 24 november werden tijdens het Wielergala in ’s Hertogenbosch de diverse renners van het jaar 2008 gekozen. Leuk om daarbij in de Orangerie als gast aan de Tafel van Tacx weer aanwezig te zijn met als tafelgenoten: André Möhlman, Wim Faber, Henny Libregts, Jan van Dijk, Bart Brentjens, Cock van Leeuwen, Arie van Houwelingen, Fred van Slogteren en Hennie Marinus. Ieder jaar maken een aantal wisselende gasten deel uit van deze Tafel. De verkiezing begint altijd om ongeveer 18.00 uur met een borreluurtje.
Als observant vanaf de ‘zijlijn’ was het opvallend dat er tijdens dit inloopuurtje veel verschillende waaiers ontstonden en dat diverse mensen elkaar een beetje (?) uit de weg gingen. Dat kwam wellicht mede doordat diverse van de recentelijk ontslagen bondscoaches aanwezig waren, maar ook vertegenwoordigers van het KNWU-hoofdbestuur en het Uniebureau. Interessant om dit hele schouwspel van waaiers te analyseren.
Verleden jaar leidde een opmerking van mij aan tafel tot enige hilariteit en tevens een verhaal in Wielerexpress 2008 (zie pagina 68). Ik combineerde in mijn uitspraak Frank van Veenendaal als KNWU-hoofdbestuurslid met de onschuldige benaming ‘lapzwans’. Frank bezocht, daartoe aangezet door de ‘beroepsintrigant’ ( in positieve zin) Gerard Koel, overigens dit jaar de Tacxtafel en zijn handdruk, nadat we elkaar het afgelopen jaar niet meer hadden ontmoet, was gemeend. Zo hoort het ook.
Toen de renners van het jaar, Robert Gesink, Coen Vermelfoort en Marianne Vos, bekend waren gemaakt, werd besloten om aan onze tafel de ‘Lapzwans van het Jaar’ te kiezen. Ik kreeg het voorrecht om deze Eretitel één jaar te mogen dragen. Kortom, humor, luim en scherts voerden de boventoon. Peter Post werd uitgeluid als voorzitter van Club 48 en Theo de Rooij werd toegesproken als de nieuwe voorzitter. Toen het middernachtelijk uur bijna bereikt was, ging het hele peloton huiswaarts. Alle aanwezigen kregen het door Thijs Zonneveld geschreven boek ‘Dit is onze tijd’ uitgereikt. In deze paperback (ISBN 978-90-4391-220-4) komen talenten, zoals Robert Gesink, Thomas Dekker, Lars Boom, Sebastian Langeveld en Bauke Mollema, op indringende wijze aan het woord. Bij het boek zat ook de Wielerscheurkalender 2009 (ISBN 9789081-1-340014). Kortom, een avond waarop diverse combines werden gemaakt, de goede waaiers werden opgezocht en de wijn, alsmede het culinaire diner de talloze aanwezigen goed smaakte.

‘Kutboekie’

Wielerexpress bestaat dertig jaar en in die periode is het boekje, ofwel de samensteller en tevens de uitgever, dikwijls verguisd. Vaak terecht en soms onterecht. Dat is niet aan de orde. Wielerexpress heeft bepaalde woordspelingen gelanceerd zoals ‘de ketting strak houden’ (Fedor den Hertog), of ‘Is dat zo?’ (Peter Post), Lapzwans (Jan Zomer).
Eén van de meest hilarische opmerkingen, ofwel compliment, over Wielerexpress is de benaming ‘Kutboekie’. Ik schreef daarover reeds eerder, maar wil deze Koosnaam (want dat is het inmiddels) in deze editie nogmaals nader toelichten.

Het is, denk ik, acht jaar geleden dat ik deelnam aan het Perskampioenschap in Sint Oedenrode. Het was de eerste keer, want ik behoor niet tot het professionele korps van beroepsschrijvers, dat ik aan de start stond. Het was wel een echte wedstrijd met veel regen, wind en een kasseienparkoers. Ik nam dit kampioenschap heel serieus en het verbaasde mij dat Wilfried de Jong als een clown aan de start verscheen. Een helm los op het hoofd en zonder enige fysieke conditie. In de vierde ronde, toen wij hem op een ronde achterstand reden, gleed hij onderuit in een van de kasseienbochten. Ik kon hem amper ontwijken, maar had het genoegen dat ‘bloed uit zijn schedel spatte’. Daar schreef ik een ironisch verhaaltje over. Zijn vriend, journalist Peter Ouwerkerk, las dit verhaaltje bij een bepaalde bijeenkomst voor en Wilfried kon dit niet waarderen.

Ik ontmoette Wilfried bij een wielermanifestatie en dacht ’ik zal me eens aan hem voorstellen’.
Zijn reactie was verbijsterend, toen hij zei: ‘Ben jij die Klootzak van dat Kutboekie’. Mooier compliment is ondenkbaar. Hij weigerde mijn hand, maar enkele jaren geleden hebben we elkaar alsnog een hand gegeven. Het leven blijft een spel...

Lees verder op pagina 36 t/m 46 in Wielerexpress 2009 over onder andere: Nog verkrijgbare oude edities – Nieuwe adverteerders – De Avond van de Wielerpoëzie – De val van Frank Schleck – Boekbesprekingen – De Ezelgedachte – Ploegpresentaties – Stef Clement – Maas van Beek – Joop Atsma op bezoek bij Piet de Haas etc...

Wielerexpress 2009 - En dan dit nog...

Lees verder van blz. 36 tot en met blz. 46 in Wielerexpress 2009.


Wat heb ik genoten van uw verhaal.
Volgende week wil ik graag gaan fietsen op Mallorca en zodoende kwam ik uw verhaal tegen.
Ik ga snel de andere stukken lezen.
Groeten, Chantal
Chantal uit Utrecht (12-08-08)