Op de eerste plaats wil ik je een voorspoedig herstel toewensen van de kwetsuren die je bij de valpartij hebt opgelopen.
Je ziet maar, het gevaar ligt altijd op de loer.

Ik heb zoals gewoonlijk weer erg genoten van de wielerexpress 2008.
Maar op bladzijde 44 en 45 is m.i. toch wel wat misgegaan met de erelijst van Michael Boogerd, wat betreft de jaartallen dan.
Hij heeft immers in 2008 niet meer gekoerst terwijl er nog wel resultaten vermeld staan.

Op blz. 24 maak je melding van de exploten op de Kemmelberg van Antoine van de Bunder. Ik kan het me voorstellen, wat kon deze man fietsen. Ik heb hem vroeger dikwijls gezien, maar er stond vaak geen maat op hem. Fantastisch!
Het zou leuk zijn als je eens een stukje aan hem zou wijden in de wielerexpress. Maar ja, waar is hij gebleven?
Wellicht dat jou wielercontacten je verder kunnen helpen.

Groetjes en beterschap!

Piet Martens

Piet Martens uit Heinkenszand (23-04-08)

EIGEN BERICHT

Beste sportvrienden


Als er weer eens een valpartij(tje) plaats vond in een van de vele jakkerende trainingsploegjes, dacht ik wel eens bij mezelf: ‘Tja, daar heb ik gelukkig als solofietser geen last van’.
Ik ben in mijn actieve fietsleven (als amateur tussen mijn 18de en 38ste levensjaar ongeveer 1500 criteriums in den lande gereden en daarna hoofdzakelijk op regionaal (club)niveau geacteerd) diverse malen gevallen, maar altijd met niet meer dan schaafwonden en soms kneuzingen. Er is door het fietsen nog nooit een hechting of verdovende injectie in mijn lijf verdwenen. Heb ook nog nooit in een ziekenhuisbed gelegen. Enerzijds is dit geen verdienste, maar anderzijds is het ook niet altijd ‘ geluk’ geweest, want wel of niet vallen is wel degelijk beïnvloedbaar. Het is volgens mij geen toeval dat sommige wielrenner ‘altijd’ bij een valpartij betrokken zijn. Dit jaar (64ste levensjaar) overigens mijn 48ste KNWU licentie thuis ontvangen. Dat betekent ongeveer 600.000 fietskilometers, ofwel 15 maal de aarde rond en daarbij nog nooit in een ziekenhuis terecht gekomen, een botbreuk opgelopen, operatielittekens overgehouden en geen enkele hechting ooit gekregen. Daaraan is nu een einde gekomen en dat maakt mijn ‘Erelijst’ compleet.

Ik pedaleer de laatste vijftien jaar hoofdzakelijk nog op Sloten en WheelerPlanet en ook daar kon ik de diverse voorkomende valpartijen vrijwel altijd ontwijken. Soms door geluk, maar vaak ook door snel te reageren en gevoelsmatig op de ‘juiste plek’ (vaak achterin) te zitten.

Dit seizoen ben ik een beetje laat begonnen, mede door de slechte weersomstandigheden (rijden in regen en harde wind heb ik allemaal wel gehad) en omdat mijn nieuwe fiets – die ik fasegewijs bij diverse leveranciers (adverteerders) bij elkaar harkte – nog niet gereed was. Zaterdag 12 april had ik mij als doel (mede door de goede weersvoorspellingen) gesteld om mijn eerste clubrit te gaan rijden op Sloten en de dag erna op WheelerPlanet.
Vrijdag 11 april ga ik mijn nieuwe (carbon) fiets uittesten en dan slaat het noodlot toe…….

De route gaat via de Hoofdvaart naar de ringvaart, alwaar ik aan de Lisserdijk traditiegetrouw een daar staande ezel ( staat overigens met koud weer vaak op stal) ga voeren (zie www.wielerexpress.nl )
Onderweg stop ik enkele malen om mijn schoenplaatjes bij te stellen en ook mijn derailleur goed af te stellen. Ik sla de Lisserweg ( komt uit op de ringvaart) op en rijd – zoals altijd - in een slakkengang. Ik geniet van het mooie weer en mijn nieuwe fiets (Reus). Wat is het fietsleven – ook al is het wedstrijdrijden terminaal – toch mooi, overpeins ik.

Ik heb mijn fiets geheel eigenhandig in elkaar gemonteerd en afgesteld, omdat ik Meester wil zijn over mijn Fiets en de Fiets geen Meester mag zijn over mij. Ik heb zojuist het stelschroefje van mijn achterderailleur nog even bijgesteld en kijk naar beneden naar het achtertandwiel of de ‘ketting wel goed spoort’. Mijn ‘snelheid’ loopt daarbij terug naar ongeveer twintig kilometer per uur. Ik luister of de ketting wel geruisloos ‘loopt’. Daarbij wijzigt mijn rechte lijn zich – zonder dat ik sdaar erg in heb – in een licht naar rechts afwijkende lijn en ineens lig ik op straat. Ik heb een geparkeerde auto aan het uiterste kantje van de achterbumper geraakt en ‘het licht gaat uit’.

Ik voel een helse pijn in mijn linkerbeen, maar die wordt verdoofd door het instinct om mijn fiets te pakken. Dus sta ik op en dan wordt de pijn in mijn linkerondervoet ondragelijk. Als ik naar beneden kijk, zie ik dat mijn voet dwars ofwel haaks op mijn onderbeen staat en aan de linkerkant van het onderbeen doet een stuk bot zijn best om door de koerssok een uitweg te zoeken. Bloed sijpelt tevens vanuit diverse gelaatsbeschadigingen over mijn lippen. Er komen omstanders bij en het enige dat ik kan is roepen om ‘Mijn Fiets’. Een man draagt later Mijn Fiets weg en zijn huisnummer 619 wordt voor eeuwig vanuit een door pijn gekweld en verduisterd onderbewustzijn desondanks voor eeuwig geregistreerd.

Een paar uur later lig ik op de operatietafel en word ik geopereerd aan een gecompliceerde drievoudige enkelbreuk.

De eerste zes weken mag ik het linkerbeen niet belasten en pas dan krijg ik nog een aantal weken loopgips, daarna moet er gerevalideerd worden. Kortom, voordat het seizoen voor mij begonnen is, is het ook al weer geëindigd. Ook de invitatie om met mijn vrouw op 27 april tien dagen mee te gaan met schoonzoon, dochter (en drie kleinkinderen) naar de Ardèche in Zuid Frankrijk ( met de beklimming van de Ventoux op het programma) moet worden geannuleerd. Het Fietsweekje met het Tacxteam op 28 mei mag ik als een ‘op gips lopende’ supporter meemaken. Eerste Fiets - uitje wordt waarschijnlijk een weekje Zeeland, maar de daarin opgenomen Jo de Roo Toertocht zal ik op 29 juni in het damesteam (50 km) hopelijk kunnen volbrengen.

Zo afscheid nemen van de (nog) actieve wielersport is niet eerzaam, dus ga ik er volgend jaar als AOW-er toch nog maar een seizoen aan vast plakken.

Ik overweeg om dan toch maar in groepsverband te gaan trainen…

Naschrift :
Mijn reeds geregistreerde onderstaande grafschrift moet dus nog even uitgesteld worden:

Hier ligt hij dan
Onze Jan
Hij reed op staal, aluminium, titanium en carbon
Toch was er geen koers die hij won
Nu ligt hij tevreden in zijn kist
Maar hij heeft in zijn Wielerleven niets gemist

Het ga jullie allen goed, hou ‘de ketting strak’ en kijk niet naar beneden…!!!!

Jan Zomer

JAN ZOMER (18-04-08)

Beste Jan,

Ik las je bericht over je stevige val met enkelbreuk op de site van De Kampioen. Heel veel sterkte met het herstel. Een ongeluk zit in een klein hoekje, zo blijkt - en heb ik afgelopen winter ondervonden. Ik kan je zeggen als je eenmaal weer fietst vergeet je het ook weer... even geduld dus!

Groet,

Auke Broex

Auke Broex uit Ouderkerk aan de Amstel (17-04-08)

Hallo Jan,

Heel hartelijk bedankt voor je nieuwe wielerexpress,Het lezen ervan was weer een belevenis.

Groeten van Ronald van Wieringen

Ronald van wieringen uit Leimuiden (13-04-08)

Hoi Jan,

Wielerexpress 2008 ziet er zoals gewoonlijk weer gelikt uit.
Het boekwerk zit zoals gebruikelijk in de koffer voor de wintersport, dat wordt weer heerlijk smikkelen en smullen in de sneeuw en bij de open haard.

Groeten Cees Helmink

cees helmink uit dordrecht (06-03-08)

Beste Jan,
Ik heb weer genoten van de nieuwste editie van Wielerexpress. Vooral het artikel en de foto's van "Lombardije" waren erg onderhoudend.
Tip: op de website van de Ronde van Lombardije staat een filmpje dat de sfeer daar volgens mij heel goed weergeeft.
Met mijzelf gaat het op het ogenblik goed: 3 keer per week hou ik de ketting weer strak!! Rijden op Sloten bij de "rode nummers" zit er echter niet meer in: de afstotingsverschijnselen (z.g. Graft versus Host) als gevolg van de beenmergtransplantatie's hebben mijn conditie teveel aangetast. Moet nu nog elke 6 weken naar het VUMC voor controle. We gaan dus vooruit. Het was eerst 2 keer per week. En: ik zit weer op de fiets met het "kromme stuur" en dat telt!
Ik kom in de nabije toekomst weer eens kijken op zaterdagmiddag op Sloten. Dan kunnen we samen na afloop weer eens een "pijpje" drinken. Ik las overigens het verhaal van Ton Verheij in dit gastenboek. Zeer herkenbaar, daar hij dezelfde ziekte heeft als ik. Ook ik heb dat gevoel als hij: ik laat me door die rotziekte de sport die ik zo graag beoefen niet afnemen!
Hartelijke groeten van
Dick Doornik (ex-Vet. 50+ er, "achterste kleedkamer op Sloten, bank rechts)

Dick Doornik uit Hippolytushoef (28-02-08)

Jan, bedankt voor weer heel wat uurtjes lees- en kijkplezier.
De nieuwe uitgave is net als alle andere weer super.Zie je wel weer op de "dijk".
Groetjes Tonny Blom.

Tonny Blom uit Haarlem (27-02-08)

Jan,
HULDE, want je bent er wéér in geslaagd om door op jouw bekende eigenwijze wijze een wielerexpress te schrijven waarin een echt wielerhart sneller gaat kloppen. Prrachtige foto's ook nog. Een boekje om keer op keer in terug te bladeren.
ONWIJS GOED.

Jan van der Horst uit Haarlem (27-02-08)

Toen enkele weken geleden de nieuwe WielerExpress op mijn deurmat viel,kon voor mij het genieten weer beginnen!
Elk jaar weer geniet ik inderdaad van de mooi verhalen,erg mooie foto's en verdere behandelde zaken,in dit unieke wielerblad/boek!
Het zal voor jou inderdaad elk jaar weer,een moeilijke opgave zijn,om de juiste verhalen/verslagen/intervieuws/foto's op papier te krijgen.Maar elk jaar weer lukt je dat,op een onnavolgbare wijze,waar de echte wielerliefhebber zonder meer van kan genieten!
Voor de komende uitgave,wens ik jou alvast weer veel succes!
Even iets anders.
Jan,we kennen elkaar alleen maar via correspondentie uit het verleden,toen ik ook secretaris was van een wielervereniging,en jou hulp inriep om een clubblad samen te stellen,en die hulp heb ik ook van je gekregen!
Die tijd ligt inmiddels al weer een hele tijd achter ons,maar de wielerbacil wordt je nooit kwijt,al beginnen de jaren natuurlijk wel te tellen!
Jan ik groet je met sportieve groet
Harry (en de kleur oranje vind ik ook mooi!)

Harry Hermkens uit Meerlo (26-02-08)

Dag Ton

Tranen kwamen op in mijn ogen toen ik de finale van jouw verhaal begin te lezen.

Mijn vraag aan jou is of het mogelijk is dat jouw relaas op mijn website (www.wielerexpress.nl) geplaatst kan worden (zie rubriek Gastenboek). Ik weet niet exact hoe de handlings zijn, maar jouw verhaal is zo intens dat het via mijn webiste een breder publiek moet bereiken. Mijn vraag aan jou is dus of je het daarop (via plakken en knippen) wilt plaatsen. Lukt dat niet, maar ga je wel akkoord, dan verneem ik dat wel van je en dan zal ik aan webmaster Michel Luiten vragen of hij jouw verhaal als ' ingezonden bericht' in Het Gastenboek kan plaatsen.

Ton, we zaten verleden jaar nog in de kleedkamer van HSV de Kampioen. Ik hoop je daar ook dit jaar nog wel weer te mogen begroeten en ontmoeten.

Hou de blik gericht naar de horizon

groeten

Jan Zomer

Jan Zomer uit Zwanenburg (26-02-08)

Met bewondering over jouw originaliteit in de onderwerpen, lees ik elk jaar weer jouw Wielerexpress.
Bovendien beschouw ik het toezenden ervan, een voorrecht, voor personen die een aparte binding hebben met de wielersport.
Dit jaar heeft het lezen ervan voor mij echter een bijzondere betekenis.
Onderstaande lezend, zal jou wel duidelijk zijn, waarom...

Wielrennen als geneesmiddel (1)

Om van het roken af te komen, ben ik bijna 30 jaar geleden begonnen met de wielersport. In mijn kinderjaren groeide ik op In Cuijk, het dorp waar ook Bennie Pauwels vandaan komt. Toen wij een jaar of tien waren, kwamen wij voor het eerst in aanraking met de wielersport. In onze wijk organiseerde Dries Basten (Bennie kent hem vast nog wel) wedstrijdjes voor ons. We reden dan op onze kinderfietsjes rondjes in de omgeving en droegen (groen, geel etc.) kaartjes als vervanging van de bekende Tour-truien. Die eerste ervaring liep voor mij slecht af: ik viel en kroop uit angst voor mijn vader onder het bed. Enkele dagen later hoorden wij een vreselijk knal. Dries zelf (Dolle Dries) was aan het trainen op zijn fiets. Naast ons woonde Jan van Dijk, keeper van het eerste van Jan van Kuuk (JVC). Jan van Dijk hebben ze nog eens keer in een van de peeldorpen (Nuland, Langenboom?) het ziekenhuis ingeschopt, waardoor hij toen hij een nier moest missen. Maar hij bleef keepen! Jan van Dijk was ook bakker en zijn wagentje stond altijd tussen de middag voor de deur in de Aleidastraat. Op een dag had Dries de goede cadans …..totdat hij in aanraking kwam met het bestelwagentje van Jan van Dijk. Het fietsen was daarmee echt passé. In plaats daarvan voetbalden wij liever. En hoe! Dat deden we drie keer per dag. ’s Morgens voor school, ’s middags en ’s avonds na school. Ruimte en veldjes zat! Jan Broeren, Petje Peeters, Sjakie van Raaij, Matjeu van de Kruzen, Bennie Pauwels (doelman), het waren mijn sportmakkers!

Toen ik wat ouder werd, heb ik altijd een hekel gehouden aan het fietsen. Waar anderen op de fiets naar Nijmegen gingen, koos ik de trein en de bus……..In m’n studententijd verwaterde het sporten van zaalvoetbal in schaken. Inmiddels bijna 30 jaar oud, een buikje en onderkin (zoals m’n zoon van 28, econoom bij de ING) en 1 pakje shag in 2 dagen. Als ik de trap op ging, dan piepte er heel wat (trap en mens). Mijn vrouw besloot dat we maar eens fietsen mee moesten nemen op de vakantie in Frankrijk. Ter voorbereiding gingen we de Posbank op, die ik toen nog Postbank noemde. Ik ben daar toen wel vijf keer gestopt , in elke bocht, om bij te komen, maar dat was nog maar een uitje vergeleken bij de calvarie die me vanuit Annecy overkwam toen ik de col de Semnoz opreed. Meer dood dan levend, besloot ik daar halverwege m’n rookverslaving op te geven. Vanaf dat moment heb ik er nooit meer 1 opgestoken en werd ik wielrenner……dacht ik. Ik kocht een echte racefiets bij Rob Slijkhuis, die mij verzekerde “een fiets voor het leven” gekocht te hebben, een Raleigh maat 58 cm. Toen ik hem trots presenteerde, verzekerden kenners mij echter dat ie veel te groot was. Al gauw ging ik dus maar ergens anders, bij Rob Roelofs, een echte Benotto kopen. In die tijd een topfiets, met Tuti Campa voor nog geen tweeduizend gulden. Op draadbandwielen tubes geplakt (wist ik veel …..) ben ik daar nog in Frankrijk diezelfde col de Semnoz mee af gereden.

Het werd tijd voor wedstrijden! Ik dacht dat wedstrijden voor artsen voor mij kaasje zouden zijn en de avond voor de eerste wedstrijd rijd ik nog even een trainingsronde via het fietspad naar Doesburg, als ik in aërodynamische houding tegen een nietsvermoedende boerenmeid met grote boodschappentas oprijd. Zij staat snel op en rijdt ontdaan zonder boodschappen verder, ik moet het verder doen met een kapot voorwiel. De volgende dag, starten we op het clubparcours van de Bataaf. Het water komt met bakken de lucht uit en vanuit het vertrek, kan ik met grote moeite het laatste wiel van cardioloog Jan Oudhof houden. Anderhalf uur later (in die tijd reden ook figuren als Ard Schenk met ons mee) ben ik een gebroken man, als ik me van de fiets hijs. Toch word ik een jaar later nog bijna wereldkampioen (medici en paramedici) in Luxemburg, als fysiotherapeut Leo Steur me in de laatste ronde inhaalt.

Bij de KNWU ga ik pas veel later (1986) rijden. Ik heb dan al het nodige aan lichamelijke leed achter de rug, maar er zou nog veel meer volgen. Zoals die keer dat ik in het donker trainend – het lampje was uit - crashte op een renner die ook aan het trainen was, maar dan in tegenovergestelde richting. Toch was altijd mijn standpunt: binnen 2 dagen weer op het karretje! Een paar jaar geleden reed ik in de driedaagse van Charleroi en ook Joop Ribbers deed mee. Ik stond zo rond de 15e stek., toen ik in een tweede groepje vooruit reed. Achterom kijkend (de klassieke fout……) reed ik in een gat, dat zo groot was als een putdeksel, maar wel 30 cm diep………….. En voor mij reed een landbouwers-shovel met van die vlijmscherpe “rollades”. Ik werd gelanceerd en geschoren over de rollade. Toen ik twintig minuten later bijkwam, hebben ze m’n fiets uit m’n handen moeten rukken, want ik wilde verder, m’n plaats in het klassement veilig stellen….Aan het infuus en net na een hersen-computerscan, heb ik Joop mij nog diezelfde middag op laten halen. Wat voelde ik mij herboren door dat infuusje! Toen pas begreep ik waarom de RABO-renners zo goed rijden als ze de avond tevoren daaraan hebben gelegen. Ik zag er echter uit als Casi Modo, maar de volgende morgen acht uur, zat ik achter m’n bureau om het spreekuur te doen! Bijna twee jaar later kwam de rekening uit het ziekenhuis: tweeduizend gulden….. Fietsen heeft mij inderdaad een vermogen gekost en elke twee jaar (of soms wel vaker) koop ik een nieuwe fiets, maar ruil de oude nooit in.

Na al die jaren werd het mij duidelijk geworden dat wielrennen voor mij een levenslange passie is, zonder uitzicht ooit iets te winnen. Bijzonder blij was ik dan ook vorig jaar voor het eerst Nederlands kampioen medici te worden. Maar KNWU, dat is andere koek. Wie zoals ik, renners week-in-week-uit test, begrijpt ook waarom. De verschillen in vermogen tussen renners zijn gigantisch en ik behoor tot de personen met het kleinste motortje. Als anderen nog ruim onder hun omslagpunt zitten, zit ik daar al boven en doe (tevergeefs) schietgebedjes dat het tempo mag zakken. Voor mij is deelname aan wedstrijden een ultieme uitdaging met als enigste doel, uitrijden! Omdat ik echter elke dag (ook ’s winters) fiets, behalve op dagen van praktijkdienst, heb ik een ijzeren wilskracht en een goed duurvermogen. Bij een etappewedstrijd of langerdurende wedstrijden (100 ronden van Deventer) voel ik me daardoor in m’n element. Al jaren ga ik daarom naar rondes, zoals die van Oostenrijk, Luxemburg, de driedaagse van Charleroi en de ronde van Mallorca. Apentrots was ik dan ook toen ik in 2000 daar 10e werd in het eindklassement, gewonnen door Joop Ribbers.

Wielrennen is een sport voor doorzetters en wielrenners worden doorzetters, ook daarbuiten. Daar profiteer ik ook nu van. Gebruik van doping speelt een zeer kleine marge in het resultaat. Aanleg is DE bepalende factor, mentaliteit en training zijn daar de aanvullingen op, die het resultaat invullen. In resultaten van anderen ben ik nooit geïnteresseerd. Als ik uitgereden ben, zorg ik voor een “goede soignering” en houd me absoluut niet meer bezig met een wedstrijd die nog gaande is. Naar wielerwedstrijden, waar ik zelf niet deelneem, ga ik nooit kijken en op t.v. kijk ik alleen naar samenvattingen daarvan. Zelf wielrennen is voor mij “puur sport”, d.w.z. alleen het nuttig effect op mijn lichaam en geest staat voor mij centraal.

Daarnaast ben ik me in de afgelopen 30 jaren steeds meer professioneel gaan bezig houden met sportmedische aspecten van het wielrennen. Ik heb daar driehonderd artikelen over geschreven, waarvan er inmiddels vele verschenen zijn in allerlei tijdschriften. In het blad Fiets had ik jarenlang een vaste column ( Fiets en Fysiek) en op Internet (in “gezondheidsplein” ) een virtueel spreekuur voor sporters. Op mijn webpage (http://home.wxs.nl/~tcver000) zijn al mijn artikelen terug te vinden. Per jaar deed ik gemiddeld 100 maximaal testen met wielrenners, vaak in het kader van de KNWU licentie keuring, maar ook i.v.m. medische begeleiding, zoals bij de dames van Brabant 2000. Mijn hoofdmoot blijft echter het werken als fulltime huisarts, samen met een collega in Arnhem. Dit werk, gecombineerd met intensief fietsen, begeleiding van wielrenners en het schrijven van artikelen, wil ik nog lang blijven doen. Lang, en dus langer dan de helaas overleden Rob Hoffman. Een triest voorval, echter een gebeurtenis die ons allen kan overkomen. Het is echter net als tijdens een afdaling van een col: iedereen kan daarin een klapband krijgen met alle gevolgen van dien. Toch weerhoudt ons het er niet van de afdaling in te gaan, alleen Ton Verheij knijpt dan wat meer in de remmen dan anderen...

Wielrennen als Geneesmiddel (2)

En dan komt 22 juni 2007.
Een bom valt letterlijk op mij. Op 13 mei nog koers in Amsterdan gereden, zonder probleem. Op 20 mei, koers op de Veluwe: hevige rugpijn, pijn neemt later ernstig toe: vooral ’s nachts. Dan op 15 juni naar “rug-poli”met verzoek MRI. Op 22 juni MRI rug, vertoont osteolyse L2. Op 25 juni start analyse bij Interne Rijnstate ZH. Op 28 juni valt de diagnose: botkanker in m’n hele lichaam, schedel, de hele wervelkolom, alle ribben etc. De dagnose luidt : ziekte van Kahler. Prognose zonder behandeling is een half jaar….. Vervolgens heb ik al mijn ervaringen beschreven in mijn weblog: Ga naar mijn weblog

Er volgt 6 maanden lang een periode met bestralingen en chemotherapie, uiteindelijk leidend tot een beenmerg transplantatie. In die afschuwelijke periode hebben 3 aspecten mij overeind gehouden. Allereerst de instelling van mijn partner. Vervolgens “het hart van de wielrenner”. Een wielrenner geeft niet op…. en gaat door, totdat hij uit de strijd wordt genomen! En op de derde plaat, altijd blijven fietsen…. zoveel mogelijk buiten. We zijn nu 8 maanden na de diagnose. Nog 2 wekelijks krijg ik gedurende 2 jaar chemotherapie. Bijna dagelijks rijd ik buiten op de fiets. Vandaag (25/2) rijd ik ondanks zuidwester, en licht geaccidenteerd terrein, bijna 80 km alleen met een gemiddelde van 27,0 km. De laberatorium waarden zijn tot nu toe gunstig. Mijn streven is dit jaar me aan te sluiten bij een toergroep en toertochten te rijden, omdat ik weet dat dat mij intensief ondersteunt in de strijd tegen mijn kankerziekte.
In mijn terminale wielrenleven, is de intensieve beleving van het fietsen, mijn geneesmiddel, dat belangrijk bijdraagt aan een langere levensperiode.

Als ik overlijd, wil ik een (vouw) fiets meenemen in het graf. Die laatste rit wil ik uiteraard op de fiets afleggen (wielrennen als geneesmiddel, 3)...

Ton Verheij (25-02-08)

Het is dit jaar 40 jaar geleden, dat Jan Janssen de eerste Nederlander werd, die de Tour de France won. Dat jubileum willen we niet ongemerkt voorbij laten gaan en dus gaat de organisatie van de Jan Janssen Classic op zaterdag 21 juni een ere-escorte samenstellen, die Jan Janssen gaat begeleiden bij het fietsen van zijn Classic. Voor de redactie van Wielerexpress misschien aanleiding om op die zaterdag naar Wageningen te komen, mee te fietsen en verslag te doen. Geinteresseerd? Neem dan contact op via bijgeleverd e-mailadres.
Voor de ere-escorte zijn reeds toezeggingen ontvangen van de Tacx fietsvriendenploeg en van Theo de Rooij, Adrie van Houwelingen, Jeroen Blijlevens, Piet van der Lans, Bart Voskamp en anderen.
Naast deze ere-escorte komt ook de groep meefietsen, die vanaf 24 juni de Tour de Jan Janssen gaat fietsen.
Met vriendelijke groeten,
Jan Hontelez
organisatie Jan Janssen Classic
www.janjanssenclassic.nl
www.tourdejanjanssen.nl

Jan Hontelez uit Renkum (18-02-08)

Jan,
weer genoten van de historie, de anekdotes en de subtiele 'besmeuringen' van officials, een ding moet mij van het hart, als ik als grijze amateur-B dakduif met een triple gesignaleerd word, dan word ik voor mietje uitgemaakt, nu heb ik een diepte investering gedaan door een double te kopen (geintje hoor, ik moest toch wat nieuws) en nu zie ik in de WE jouw held Jo in de jaren 60 met een tripletje dat molshopie in Italie opklauteren.
Saillant detail: tegenwoordig doet ie het (als echte vent) met een double.. :-))
Moet ik de conclusie trekken dat Jo een mietje was begin jaren 60?
grtz (en keep up the good work!)
Frans

Frans B (15-02-08)

Hallo onvolprezen Jan.

ik lees je boekjes al vanaf het begin, hoe je het ieder jaar weer voor elkaar krijgt, wielernieuws en achtergrond informatie bij elkaar te krijgen is mij een raadsel.
je hebt een pen die soms in vitriool is gedoopt, maar na al die jaren ken ik ook je zachte kant voor je familie en je verwantschap met dieren.
uit Majorca kwamen al reactie's over de mooie foto's achterin.
ik heb weer van ieder verhaal genoten, met als hoogtepunt Tiemen Groen met jouw geliefde vlaamse Reus op schoot.
zus.

zus hamelink uit zoetermeer (13-02-08)

beste jan ik kwam je vanmiddag tegen op de lisserdijk je ging
die ezel voeren en die schapen dat vond ik erg leuk hoor.we
raakten in gesprek over dat verslag van die ezel en flaamse
reuzen.ik heb je site bij mijn favorieten gezet zodat ik kontact
kan houden.ik ben geen wielrenner maar ben verschikkelijk
gek op fietsen.ps ik ben ook geboren op 22 mei maar dan in
1955.erg leuke site trouwens hoor.je bent wel in hart en nieren
een echte wielerfanaat petje af.ik hoop je nog eens te
ontmoeten op de fiets. afz arie

arie wijnhout uit lisserbroek (13-02-08)